I'm standing still

"To jest Sylwia" - dosyć niszczące. Widziałam ją zaledwie kilka sekund w piątek, a już wiem, że nigdy nie zapomnę jej twarzy. Pomimo wszystko mój organizm robił co mógł, żeby poprawnie zareagować ( w  końcu przygotowywałam się na to od kilku tygodni ), jednak z każdym kolejnym łykiem alkoholu mój smutek zaczął się nasilać. Ciągle nie potrafię się zrozumieć, bo chyba nie jest normalne zaplanowanie weekendu tak, żeby tylko Go spotkać? Bez względu na to czy z nią, czy bez niej. Na sobotnią imprezę jednak się wybrałam, ale kiedy po północy zorientowałam się, że Go nie ma, i że raczej już nie dotrze, to nagle tak jakby całość nie miała już najmniejszego sensu. Po prostu uświadomiłam sobie, że gdzieś tam z tyłu głowy chodził mi po głowie pewien plan, abyś zobaczył, że to, że nie jesteś już sam w ogóle na mnie nie wpłynęło, i że bawię się świetnie. Chore.


Czuję, że oprócz Niego, straciłam siebie.
I to właśnie w tym wszystkim jest najgorsze.
Chciałabym umieć być tą samą osobą, co kiedyś,
jednak na chwilę obecną czuję, że to po prostu niemożliwe.